YAŞIYORUZ AMA NASIL?

Hayatımızda yanlış giden ne? Ya da eksiğimiz, önem vermediğimiz, unuttuklarımız? Enerjimizi sarfettiğimiz şeylerde mi hata ediyoruz? Değerlerimiz dumura mı uğradı? Yoksa dengeyi mi tutturamıyoruz? Ne oluyor bize?

Aslında herkes neyin yanlış gittiğinin farkında, ama deve kuşu misali başımız toprağın altında. Zor geliyor yapmak, etmek, uğraşmak. Herşeyin kolayına kaçıyoruz. Ben merkezci, materyalist bir hayat yaşıyoruz. Maneviyatımız ve değerlerimiz azalmış. Kendimize sahip çıkmadığımız gibi, bize emanet edilen nesillerimize de kol kanat geremedik. Herbir birey kendi yalancı dünyasını oluşturmuş. Kalabalıklar içinde çok yalnızız. Asli yaratılış gayemize dönmediğimiz için varoluşsal acı çekiyoruz. Hiç kimse artık şu soruları kendi vicdanına yöneltmiyor; Neciyim? Nereden geliyorum? Nereye gidiyorum? Yolcu olduğumuzu unutmuşuz. Çıktığımız ise uzun bir yolculuk.

‘Bu yolculuk ise, alem-i ervahtan (ruhlar alemi), rahm-i maderden (anne rahmi), dünyadan, kabirden, berzahtan (ruhlar âlemi), haşirden, sırattan geçer bir uzun sefer-i imtihandır’ diyor bir asrın alimi.

Kahvehanelere, şans oyun yerlerine ya da en basiti sokaklara bir bakın. Kalabalık ötesi bir durum. Kalabalıklar ve kalabalık içindeki yalnızlıklar. Elimizi vicdanımıza koyup evlerimize bir göz atalım. Çocuklarımızla aramızda akıllı telefon, snapchat, instagram, facebook, dizi film dağları var. Bırakın konuşmayı, sohbet etmeyi, onlara ulaşamıyoruz bile. Babaları artık akıllı telefon, anaları dizi filmler olmuş. Eğitimlerini onlardan alıyorlar. Terbiyelerini diziler veriyor. Beyinlerine, ruhlarına artık onlar sahip. Üst beyinler istedikleri gibi şekil veriyorlar, evirip çeviriyorlar çocuklarımızı. Hakimiyet ellerinde. Bize de bakmak düşüyor. Düşünmeyen, sorgulamayan, sadece itaat eden, embesil ve hiçbir şeyden memnun olmayan bir nesil yetiştiriliyor. Başarmalarına ramak kaldı. Farkında mıyız? Hiç mi vicdanımız sızlamıyor? Nerede kaldı sorumluluklarımız?

Evlerimizde hiç ailecek bir araya gelerek okuma günleri ya da akşamları organize ettik mi? (Türk, dünya klasikleri, Tefsir…) Nazım Hikmet’in şiirindeki özellik nedir? Necip Fazıl kimdir? Halit Ziya Uşaklıgil, Kemal Tahir, Ömer Seyfeddin’in kısa hikayeleri, Elif Şafak ya da George Orwell, Paulo Coelho, Dostoyevski … Elmalılı Hamdi Yazır tefsiri. Bu insanlar ne yazmışlar ne anlatmışlar? Bizlerle neleri paylaşmışlar? Merak ettik mi?

Hiç hafta sonları ailecek geçen haftanın değerlendirmesini yaptık mı? Sorunlar, eksiklikler konuşuldu mu? Ya da ortak hatıraların oluşacağı eğlence, oyun akşamları, geziler düzenledik mi? Avrupa’nın farklı yerlerindeki şehirleri, müzeleri, sanat eserlerini, camileri (Endülüs, Paris, Duisburg, Londra…) ailecek en son ne zaman ziyaret ettik? Halbuki az bir gayretle başarabiliriz bunları. Aklımızı, kalbimizi ve hatıralarımızı aydınlatabiliriz. Kendimizle ve toplumla barışık hale gelebiliriz.

Çok mu ağır oldu yazdıklarım? Unutmayın son pişmanlıklar fayda vermez. Zaman çok çabuk geçiyor. Kıymetini bilelim. Ailemizle güzel anılar biriktirelim. Çocuklarımız aile ortamının sıcaklığını alabildiğine tatsınlar. Sonra başımızı ellerimizin arasına alır ‘nerede hata yaptık?’ diye kara kara düşünürüz.

Sağlıcakla kalın.