Farkında mıyız bilmiyorum ama kitap okuma konusunda oluk oluk kan kaybediyoruz. Okumaya çok önem veren bir toplum ya da bireyler de değiliz. Mümkün mertebe iki kapak arası yazılardan alerjik reaksiyon görecekmişiz gibi uzak duruyoruz.

Gazetelerin büyük resimlerine bakar, futbol yorumlarını kahvelerde tartışacak şekilde derinlemesine analiz eder fakat birtürlü kitap kurdu olamayız. Batıda milyonlar baskı yapar kitaplar, bizde ise elin parmaklarını geçmez. Okumaya, fikir edinmeye ve yürütmeye en önemlisi bu saydıklarımızın bir getirisi olan soğuk kanlılıkla açık bir görüşle tartışma alışkanlıklarımız yoktur. Çabuk sinirlenir ve her an atağa geçme pozisyonu alırız. Ne de güzel söylemiş söyleyen: ‘Fikrin bittiği yerde şiddet başlar’diye.

Bir çoklarımızın okuduğu en son kitap hafızalarımızın tozlu bölümlerinde unutulup gitmiştir. Halbuki ne de güzel başlamıştık okumaya (Ya da bana öyle geliyor) ‘Cin Ali’ kitaplarıyla. Cin Ali’nin atı, Cin Ali’nin topu, Cin Ali’nin topacı… Neden Ali’ye bir cinlik verilmişti? Neden Ali hep atla, topla, topaçla ya da fille oynuyordu? Yoksa okuma şevkimizin kırılmasına sebep olan Ali miydi? Yoksa Cinliği mi?

Belkide sabırsızlığımız. Sahi neden okumuyoruz? Şuana kadar cevabı bulabilmiş değilim. Bulabilen gelsin beri.

Her zaman olduğu gibi geçen cumartesi günü Gent belediyesinin yeni yaptırmış olduğu kütüphaneye gittik. İlk girdiğimiz yer 12 yaşına kadar olan çocuklara yönelik binlerce kitabın (içlerinde Türkçe, Arapça, İngilizce, Fransızca vs. kitaplarda vardı) bulunduğu bölümdü. 2 yaşından 12 yaşına kadar çocuklarla doluydu ve ellerinde kitaplar sağa sola dağılmış oturur, uzanır vaziyette ya kitaplarını okuyorlar ya da annelerini meraklı gözler ve dikkatle açılmış kulaklarla dinliyorlardı. İster istemez gözüm etrafı yine taramaya başladı. Acaba dedim kendi kendime: ‘Hiç olmazsa bu sefer çocuklarıyla hafta sonu kütüphaneye gelen tanıdık ya da tanımadık bir Türke bir yabancıya rastlar mıyım?’

Tahmin ettiğiniz gibi kültürlenelim diyenlerimiz yine yoktu. Üzüldüm. Belki çocuklar böylelikle kitaplarla tanışacak, sevecek, akıllarını aydınlatacaklardı. Yeni hayalleri olacak, farklı fikirlerle tanışacaklardı. Kendi fikirlerini sağlam bir şekilde savunacaklar, iki dilli olmanın hakkını vereceklerdi iki dile hakim olarak.

Aslında ne kadarda kolay. Her hafta bir gün belirlesek, ailecek kitap okuma saatleri mesela. Evimizde küçük bir kütüphane, okunan kitaptan sonra çocuklarımızın ödüllendirilmesi. İyi olmaz mıydı çocuğun kişiliğinin kitaplarla oluşması?

Neyse.. Dedim ya sesli düşünüyorum..