Gülmeyi Unutmuşuz

Geçmiş zaman, İstanbul seyahatimiz olmuştu. Üç, dört gün süren bu seyahatin son akşamını dışarıya çıkıp biraz müzik dinleyip, İstanbulu farklı yaşamak istemiştik ve bir taksiye atlayarak İstiklal caddesine gitmeyi pilanladık.

Taksim meydanın bulunduğu istikamete giden yoldan taksimizi yoldan çevirdik. Bindiğimiz taksinin soförüne bizi taksim’e götürmesini istediğimizi bildirdik, ve böylece yola koyulduk. Trafik yoğundu, ama bize bir etki yapmıyordu, bütün gün yaşadıklarımızı, gördüklerimizi tekrar tekrar anlatıp hala keyif alıyorduk.

Biz arka koltukta sohbet ederken, muhabetimizin içinden beni güldüren birşey geçmiş olmalı ki ben gülmekten kendimi alamadım. Taksicimiz konuşmamızı bölerek benim nerden geldiğimi sordu.

Ben tabi hemen yurt dışında yaşadığımdan dolayı Türkcemin bozuk olmasını söyleceğini tahmin ettim ve “İstanbullular gibi konuşmayınca, tabi hemen anladınız İstanbullu olmadığımı” dedim kendisine. Bana verdiği cevap ise, doğrusu beni hayret içinde bırakmayı başardı diyebilirim.

Gülebildiğiniz için dedim, diyerek şaşkınlığımı iyice arttırdı.

“Burda İstanbulda yaşasaydınız gülmezdiniz, gülemezdiniz”, dedi. “Yıllardır şu taksiye binip ve gülen bir tane İstanbullu olmadı diyelilirim”, diyerek devam etti. “Hayat burda o kadar zor ki, insanlar gülmeyi unuttular ve kimse bir tebesümle bakmıyor bir başka birisine”. “Bir koşturmaca içinde insanlar, kaptırmışlar kendilerini ve nasıl bu düzenden kurtulabileceklerini de bilmiyorlar artık”.

“Sizin nerde yaşadığınızı bilmiyorum ama size tavsiyem, o gülebildiğiniz dünyanızdan ayrılmayın, İstanbul’a da gezmek için gelin, ama siz siz olun burda yaşamayın”. “Yoksa sizede gülmeyi unuttururlar”, diyerek, bizi Taksim’e bıraktı.

Taksıcının söyledikleri aklıma takılmıştı, ve şöyle bir etrafıma baktım, ve çevremizde olan insanları, arkadaşlarımı gözümün önüne getirdim. Gülüp, gülemediklerini fark etmemişmiydim bugüne kadar yoksa. Söylediklerine katılmamak elde değildi aslında, düşününce, çokta gülebilen yoktu sanki.

Hayatın ağırlığı altında ezilmemek çabası çoğumuzu gülmekten soyutlamıştı. Sanki her gülüşün karşılığı ağıtlardı ve hemen bekliyordu sinsice saldırıya geçmeyi. Ama herşeye rahmen hayat güzel diyordum ben kendime. Güzel bakmak, görmek istiyordum onca acıya rahmen. Çevremede elimden geldiğince aşılamak istiyordum bunu.

Zor olduğunu biliyordum, ama gülmeyi yeniden topluma sevdirmek gerekiyordu. Gülmeyi bir sanat haline mi getirmeliydi? Herkesin alabilecegi, ulaşabileceği bir sanat..

Çocukluğumuzda yüzümüzü aydınlatan o gülüşlerimiz unutulmuş nedense. Nezaman bir gülen, kahkaha atan birisi olsa etrafımızda, insanlar tuhaf bir şeymiş gibi bakar.

Büyüdükce gülüşlerin yerini acılar almış. Hüzün söndürmüş o eskilerin, çocukluğun aydın yüzünü. Dudakların kenarları yanaklardan yukarı çekilmeyi unutmuş, hep aşagıya çekik olmuş gibiler.

Gülen gözlerim vardı benim
Gülen gözlerimin ardında acı
Gülüşümün kenarında fırtına
Gülen gözlerimde zehirli yaş
Gülerek ağlıyordu işte yüreğim
Gülüşlerim vardı benim YALANCI
***
Nerkiz Şahin