Gökçe Öztürk’ün İlk Köşe Yazı Dizisi

0

BEĞENDİM

3

İSTEME TÖRENİ

O ses Beşiktaş’ın maçı var!

Aklımdan çıkmayan güzel anlamlı heyacanlı bir gündü. Sevdiğim adamın ailesi ve kendisi izmir’den bizi birbirimize kavuşturmak için geliyorlardı .
Annem, halamlar, kuzenler, herkez meraklı bir bekleyiş içindelerdi .Evdekiler hazırlık yaparken biz onları karşılamak için abimle garaja gittik .Otobüs geldiğinde gözlerimin içine yıldız düştü. Karşımda duran adam saatler sonra ailemden beni istiyecekti. ikimizde çok heyacanlıydık malum iki aile tanışacak damadı görecekler, hal ve hareketlerini ölçüp biçecekler. Bunun için annem halamı özellikle görevlendir ki enine boyuna süzecek ve anneme rapor verecekti. Sağolsun halam her hareketine hayran kaldı.

Garajdan eve gidinceye kadar hosgeldin hosbulduk muhabeti yapıld ama ben bir şeylerin yolunda gitmediğini anladim. Bir derdi var ama ne? Gözlerimin içine öyle bir bakiyor ki… Soruyorum neyin var diye yok canım seni çok özledim, bak geldim artık saatler sonra tamamen benim olacaksın, çok bekledik bu günü diyerek beni daha da çok merak ettirdi. Çünku bunlarIn hepsini yolda gelirken mesaj yoluyla söylemişti.
İçeri ilk adımı atar atmaz bir çığlık ama sen çok yakışıklısın diyen bir kuzen, aman oğlum hoşgeldin diyen annem, boyuda masallah ne uzunmus diyen halalar, sana gurbanlar olurum diyen bir babanaane, gerisini siz düşünün artık.

Yemek, sohbet, muhabbet derken içeriden bir ses: kızım kahveleri yapın… Yengem o gorevi üstlendi. Sağolsun kendisi biber ve tuz atma konusunda uzmandır. Fincanları karıştırmayayım diye verdiğim mucadele… Malum içerde 15 büyük, 10 tane 15 ile 25 yas arası genç ve sayısını hatırlayamadiğım çocuklar…
Damadın dayısı kahveden bir yudum alır almaz söze girdi kalbim kuş misali uçup konacak onun ellerinin içine birazdan. Titreşime alınmış bir telefon gibiydim. Tepsiye bakmamam gerektiğini söylese de halam, tepsiyle bir olmuştuk sanki.
Ve o sözler …

Allah’ın emri Peygamberin kavliyle derken herkesin soluğunu kesen O ses dayı dur dedi. Kimsenin nefes almadığını hissettim biran. Bütün kafalar ona döndü. O ise abime bakıyordu. Kıvrana kıvrana abi buralarda kahvehane var mı? diye sordu. Abim garibim böyle bir soru beklemediğinden olsa gerek kekeleyerek cevapladı va va vaaar.. kalk gidelim abi Beşiktaş’ın maçı var dedi bizimkisi. 2 Saat sonra tamamlasak olur mu? Annem ağzından kaçırdı: E bu manyaak!!

Salonda ki herkez sustu şaşirdı; annem buz kesti, halamlar hemen kulaktan kulağa oynamaya başlarken abim tabi oğlum kahvehane yan tarafda gidip bakalım kız burda gene istersin ben sana gene seve seve kardeşimi veririm dedikten sonra salondaki o soğuk gergin hava yerini kahkahalara bıraktı ve kalkip gittiler.
Ve ben o gün aklıma şunu kazıdım hiç bir zaman kendimle beşiktaş’ı kıyaslamayacağim. Ben de beşiktas da onun için yaşadığı sürece hep var olacağız. Bügun tam 7 senelik evliyiz ve çocuklarımızdan birinin ismi Kara, diğerinin Kartal. Severek verdim bu isimleri onlara.
Biliyorum ki onlar da ilerde babalarına memnuniyetlerini sunacaklardır. Çünkü 1903 senesinden beri var olan buyuk beşiktaşın ismini taşımak evlatlarım için ayrı bir gurur ve şeref olacaktır .

Evlendiğim günden beri beşiktas bizim için bir yaşam biçimi. Sadece futbol takımı değil; dünümüz, bügünümüz, yarınımız olacaktır .
Bana Beşiktaş’la birlikte yaşamayı öğreten ve bundan gurur duymamı sağlayan hayat arkadaşıma teşekkür ediyorum.
İyiki varsin
Gökce Öztürk